Whutzyurname

Afgelopen week heb ik Engelse les gegeven op een ‘Hope School’ in een arm, ruraal gebied zo’n 100 km ten zuiden van Chengdu, Sichuan, als onderdeel van een Unilever hulpprogramma. Maar liefst zes klassen (à ongeveer 60 kinderen per klas) mocht ik onderrichten in voornamelijk de Engelse uitspraak, wat niet onnodig bleek (voor degenen die de titel nog niet hadden ontcijferd: dit is ‘What is your name?’ volgens tot voor kort lokale uitspraak). Op papier leken de leerlingen van klas 4,5 en 6 (leeftijd varierend van 8 tot 15) al heel ver met Engels: ik bladerde door leuke werkboeken met plaatjes en speelse opdrachten en zag dat ze al volzinnen kenden als ‘That pink T-shirt is not mine, it is LingLing’s’. Maar ik kreeg al rap een donkerbruin vermoeden toen de Engelse lerares zichzelf niet kon introduceren in het Engels, en zo verlegen was dat er alleen een aarzelend ‘hello’ uitkwam. Schone taak dus voor mij!

Het lesgeven bleek nog leuker dan gedacht: de kinderen waren enorm enthousiast om te leren en reageerden goed op de interactieve opdrachten. Maar ik merkte dat leerlingen het moeilijk vonden om met de woorden te kunnen spelen. Hadden we net op Chinese wijze met de hele klas 3 keer de zin ‘I am in grade 5’ opgedreund, dan stond een individuele leerling toch te stamelen als ik vroeg ‘Which grade are you in?’. De traditionele Chinese leermethode is veel stampen, veel opdreunen (soms kon ik mezelf niet horen door het gedreun dat uit andere klassen opsteeg, en als ik niet oppaste was de klas de zin al aan het scanderen nog voor ik het had uitgelegd).

Er werd ook op traditionele wijze omgegaan met de 3 ‘mentally challenged’ kinderen zoals de Chinezen dat mooi noemen: ze zaten in een gewone klas helemaal achteraan. En als wij hen betrokken bij de les (een vraag stelden), dan gaf de leraar aan dat dit niet de moeite waard was, ze konden het toch niet. Ik zag hier trouwens een groot verschil tussen leraren- sommigen waren bang nieuwe speelse lesmethodes te gebruiken, deelden weleens een tik uit hoorden we van leerlingen en ontmoedigden de mentally challenged, anderen stonden heel open en gaven duidelijk heel veel om al ‘hun’ kinderen.

Aangezien mijn Chinees niet goed genoeg is om bijvoorbeeld uit te leggen dat we een quiz gaan doen en dat we in 8 groepjes zullen opbreken, werd ik geholpen door een heel slimme en enthousiaste Chinese student Engels die erg goed kon lesgeven bleek. We waren een goed duo- Teacher In en Teacher Xiao Yu Jie Jie, dat zoveel betekent als little fish big sister- en maakten van de lessen een succes, blijkens de enthousiaste reacties van de leerlingen en de bergen cadeautjes die ze ons tijdens de afscheidsceremonie gaven.

Over die cadeautjes heb ik helemaal een steen in mijn maag. Ik had al aan kinderen uitgelegd dat ze vooral geen geld moesten uitgeven en dat als ze mij een cadeautje wilden geven, ik erg blij zou zijn met een mooie tekening. Maar desalniettemin kwamen er wel 15 setjes oorbellen (van die die je mooi vindt als je 10 bent) binnen, een afgekloven knuffeltje (duidelijk iemands favoriet), schelpjes (Sichuan ligt ver van zee), bergen nepbloemen en andere fantastische kinder ‘schatten’. En dat terwijl de meeste kinderen uit werkelijk arme gezinnen komen, waar vaak een of beide ouders zijn weggetrokken naar de grote stad om geld te verdienen (46% van de kinderen wordt opgevoed door grootouder(s) of andere familie, en zien hun ouders hooguit eenmaal per jaar, met Chinees nieuwjaar).
Circa 50 van de ruim 600 kinderen zijn volgens lokale maatstaven arm, meestal doordat ouder(s) (geestelijk) gehandicapt zijn. Twee van die kinderen, beiden in de 6e klas, sponsor ik nu door voor de rest van het jaar hun lunchfee te betalen (à 30 eurocent per dag). Mocht een van jullie een kind willen sponsoren op deze school (60 euro per jaar om alle lunches te betalen, maar een bijdrage daaraan kan ook), mail me dan. De hoofdteacher staat garant voor de goede besteding van eventuele bijdragen.

Tot slot nog wat over de ‘leefomstandigheden’: ik was de enige niet-Chinees in een groep van 15. Dus heel veel meetings in het Chinees die braaf door Xiao Yu voor mij zo goed mogelijk werden vertaald. De focus van de dag lag op de 3 maaltijden (plus heel veel snacks tussendoor, want je zou eens honger hebben). De meeste maaltijden nuttigden we op de school (’s ochtends rijstepap - die ik tot verbazing van mijn collega’s na de eerste dag oversloeg-, ’s middags rijst en gelukkig veel heerlijke groente gerechten met af en toe een kippevoet, ’s avonds min of meer hetzelfde). Maar op woensdag avond gingen we naar een dichtbijzijnde stad waar we hotpot aten, helaas vol met wederom kippevoet, varkensnek, eendemaag, koeiemaag, en eendebloed... Wederom verbazing alom dat ik niet zo’n grote eetlust had. We gingen trouwens ook naar de stad om onze enige douche van de hele week te nemen- op de school was er alleen mogelijkheid om je bij de koude kraan te wassen.

Nu weer terug in Shanghai- enorm genoten van luxe warme douche in huis & met veel liefde alle briefjes en cadeautjes bekeken.