Werk en Verkeer

Eindelijk dan een berichtje van mij, Ineke. Ik ben nu een dikke 6 weken aan het werk, en begin er echt een beetje in te komen. Langzaamaan begin ik de wegen te kennen (waar kan ik wat vinden, wie weet er veel van welk onderwerp, wie hoort er uberhaupt bij de HR organisatie, wie zijn mijn klanten en waar maken ze zich druk om), en begin ik ook te realiseren dat er voor een heleboel onderwerpen gewoon helemaal geen wegen zijn. Door het hoge verloop – toen ik begon was de meest ervaren persoon in mijn team 3 maanden binnen, inmiddels is ook een dame met wel 5 jaar Unilever ervaring terug van zwangerschapsverlof- en het gebrek aan vastgelegde processen en procedures, zijn er vaak geen eenduidige oplossingen of antwoorden. Soms vermoeiend, maar ook leuk omdat alles nog te vormen is.
Ik heb me de afgelopen weken vooral bezig gehouden met HR in China, maar ik ben ook verantwoordelijk voor andere R&D groepen in Azie, en maak komende week mijn eerste trip buiten China: naar Bangalore in India. Ik heb me verkeken op de afstanden hier in Azie, India lijkt net zo dichtbij als Polen vanuit Nederland, maar ik ga er bijna 10 uur op vliegen. En dan heb ik de overstaptijd nog niet meegerekend.
Zoals op de foto’s te zien bestaat het kantoor uit een soort kruising tussen ‘open office’ en ‘cubicles’: iedereen heeft een vrij klein bureautje, met een halfhoog wandje eromheen. Hoog genoeg om niet afgeleid te worden door mensen die langslopen, maar open genoeg om alle hoestende, boerende en zelfs rochelende geluiden van mijn collega’s mee te krijgen. Dat laatste komt gelukkig weinig voor, maar ik heb 1 collega die af en toe zijn diep-opgerochelde fluim in de prullenbak spuugt- bah!
Overigens werk ik op 2 locaties, de locatie waarvan ik (nog) geen foto’s heb heeft wat kleinere werkplekken, maar een modern en open kantoor. Afgelopen week kwam onze zeecontainer aan, en daarmee naast vakliteratuur ook allerlei souvenirs van collega’s: zie het delftsblauwe molentje, foto’s van uitzwaaiende collega’s, eeuwig-houdbare tulpen, etc.

Van het Chinese leven krijg ik door de week vooral veel mee tijdens de fietstocht naar mijn werk. Mijn ene werkplek ligt op 25 minuten fietsen, de ander te ver om te fietsen. Elke fietstocht telt minimaal 5 hartverzakkingen: brommers die opeens tegen de richting in komen aanrijden, auto’s die je eerst inhalen en vervolgens als ze naast je rijden rechtsaf gaan (en dan moet je als fietser dus snel stoppen), handkarren die midden op de weg gaan keren, fietsers die plots zo langzaam rijden dat ze bijna omvallen, brommers met bamboestokken die 2 meter uitsteken….‘Rechtdoor op dezelfde weg gaat voor’ bestaat hier niet, en als fietser ben je overduidelijk een-na-laatste in de rangorde, net voor de wandelaar. Inmiddels ken ik de gevaarlijke punten op de route naar mijn werk, en begin iets meer gevoel te krijgen voor wat kan en niet kan. De fietstochten zijn vermoeiend (net een heftig videogame- inzet: leven), maar ook fijn om een inkijkje te krijgen in het Chinese straatleven, en om nog wat beweging te krijgen voor & na ik mijn dag in een hoge wolkenkrabber doorbreng.